Recenzje | Kino | Filmy | Festiwale | "…don't wake me up…" |
Terry Gilliam użerał się z tym filmem ponad dwadzieścia lat. Zmieniali się aktorzy, koncepcja opowieści, producenci, scenariusz. Zdjęcia ruszały, by potem cała praca kończyła się fiaskiem. Prawa do obrazu trafiły do firmy ubezpieczeniowej, która nie chciała tracić więcej pieniędzy. Reżysera czekał podobny los co Orsona Wellsa, który po dwóch dekadach starań, nigdy nie dokończył swojego... Czytaj dalej →
Debiutancki film Isabelli Eklöf to dzieło przemyślane narracyjnie, konsekwentne formalnie i w zaskakujący sposób grający z przyzwyczajeniami widza. Holiday to tylko pozornie wakacyjna opowieść. Mimo kolorowych kadrów i pięknych krajobrazów nadmorskiej Turcji, bije z niego chłód i niepokój. Sascha (Victoria Carmen Sonne), młoda blondynka z Danii, ląduje na słonecznym wybrzeżu morza egejskiego. Imponująca urodą kobieta... Czytaj dalej →
Ostatni dzień festiwalu. Łza się w oku kręci. Pora na pożegnania z nowymi przyjaciółmi, podliczenie obejrzanych filmów, dodanie nieprzespanych nocy. Zanim jednak wyśpimy się pierwszy raz od dawien dawna, zaliczmy ostatnie seanse w kinie. Pomagam skromnie, żeby nie zmarnować czasu. Trzeba Holiday (w końcu Grand Prix) Siedzący słoń (Nagroda Publiczności) Shoplifters Zama Niemiłość Granica Tamte... Czytaj dalej →
Zatrzymana w czasie włoska wioska, położona gdzieś w górach. Trzydziestoosobowa osada pracuje od rana do wieczora na roli przy uprawie tytoniu. Jedyna droga komunikacji – most, zniszczony został jakiś czas temu, więc społeczność jest praktycznie odcięta od świata. Łącznikiem z cywilizacją jest niejaki Nicola, który od czasu do czasu zjawia się z zapasami, towarem i... Czytaj dalej →
Trzeba Szczęśliwy Lazzaro Dzika grusza My, zwierzęta Fantastyczna kobieta The World Is Yours Wieża. Jasny dzień Tajemnice Silver Lake Mektoub. Moja miłość - pieśń pierwsza Można Dzikie róże Na wojnie Powrót Moja polska dziewczyna Wszyscy wiedzą Dusza i ciało Najczystszy jest popiół Mój brat ma na imię Robert i jest idiotą Trawa Pod ciemnymi gwiazdami... Czytaj dalej →
Trzeba Granica Lato Western Siedzący słoń Monument Zama Sny wędrownych ptaków Arktyka Dom, który zbudował Jack Można Lato 1993 Umarły i inni Człowiek, który zabił Dób Kichota Trawa Bliskość Touch Me Not The Image Book Wieża. Jasny dzień Nie warto The Real Estate Sorry Angel
Szalone dywagacje starego dziadka albo przebłysk geniuszu mistrza? Odpowiedzi będzie tyle, ilu widzów, którzy przetrwali półtorejgodzinny esej-obraz Godarda. Złożony z fragmentów innych filmów, przekazów telewizyjnych, okraszony erudycyjnym komentarzem i rozpraszającą uwagę ścieżką dźwiękową, The Image Book jest wielką zagadką, której rozszyfrowanie nie należy do najłatwiejszych. Z przekazu wyciągamy wnioski o rozpadającym się współczesnym świecie Zachodu,... Czytaj dalej →
Nie zdziwi mnie, jeżeli Granica otrzyma tytuł najdziwniejszego filmu festiwalu. I trudno go będzie przebić. Historia brzydkiej strażniczki granicznej, która ma niesamowity dar „wąchania” ludzkich emocji. Kobieta nosem potrafi wyczuć przemycany alkohol, skrywane sekrety w postaci pornografii dziecięcej oraz zbliżające się zwierzęta. Przez rodziców utrzymywana w świadomości, że swój dar i szpetny wygląd zawdzięcza błędnemu... Czytaj dalej →
Hirokazu Koreeda ma oko do relacji rodzinnych. Jego najnowszy film jest równie znakomity, co pamiętny Jak ojciec i syn z 2013 roku. Spadkobierca mistrza Yasujiro Ozu oraz społeczny komentator potrafi lirycznie opowiedzieć o związkach między domownikami, ale też dopilnować tego, żebyśmy zrozumieli kontekst ekonomiczny przedstawianej historii. Shoplifters działa doskonale na obydwu poziomach, nie popada w... Czytaj dalej →
Trzeba Płomienie Shoplifters The Rider Dogman Fantastyczna kobieta Granica Climax Foxtrot Aga Czarne bractwo. BlacKkKlansman Można Sezon diabła Na wojnie Umarły i inni The Image Book Podział czasu Dzikie róże Świnia Nie warto
Opromieniony Oscarem za Klienta Asghar Farhadi zrealizował film w całości w obcym dla niego języku. Wszyscy wiedzą ma wielkie gwiazdy w obsadzie, ale porusza ulubione przez reżysera tematy. Jest to historia rodzinnego spotkania, podczas którego na wierzch zaczynają wypływać stare sekrety, które doprowadzą do nieodwracalnych zmian w relacjach między bohaterami. Laura (Penélope Cruz), razem z nastoletnią... Czytaj dalej →
Dziesięciominutowa owacja na stojąco, którą zakończył się pokaz filmu Brize w Cannes udowadnia, że społeczne sprawy są niezwykle bliskie sercu francuskiej publiczności. Reżyser, który pokazał tak kilka lat temu znakomitą Miarą człowieka, znów zaangażował Vincenta Lindona do swojego projektu. I wyszedł z tego zwycięsko, bo aktor kolejny raz udowadnia, że jest nieprzeciętnie utalentowany i może... Czytaj dalej →
Na tą chwilę czekaliśmy ponad czterdzieści lat. Polska reżyserka zaprezentowała swój film w sekcji Semain de la Critique festiwalu Cannes po raz drugi od czasu Aktorów prowincjonalnych Agnieszki Holland. Wydarzenie napawa dumą nie tylko z powodu tego faktu. Drugi film Smoczyńskiej, która zaskoczyła wszystkim łamiącymi wszelkie konwencje Córkami dancingu, jest piekielnie dobry i prowokujący. Mimo powolnego... Czytaj dalej →
Trzeba Polegaj na mnie Kobieta, która odeszła Fuga Shoplifters Mektoub. Moja miłość - pieśń pierwsza Nie jestem czarownicą Dom, który zbudował Jack Można Zama Wszyscy wiedzą Mój brat ma na imię Robert i jest idiotą Nie warto Sorry Angel 9 palców The Real Estate
Wrzućmy do blendera odrobinę Alfreda Hitchcocka (ze wskazaniem na Okno na podwórze), dodajmy Romana Polańskiego z Chinatown i Lokatora, do tego szczypta Davida Lyncha (Mulholland Drive) i psychodeliczny sos P.T. Andersona (Wada ukryta). Wyjdzie nam mniej więcej Tajemnice Silver Lake, drugi film twórcy świetnego horroru Coś za mną chodzi. Rozgrywająca się w Los Angeles historia... Czytaj dalej →
Trzeba Tajemnica Silver Lake The Rider Arktyka Fuga Climax Utoya 22 lipca Czarne bractwo. BlacKkKlansman Można Najczystszy jest popiół Dom nad morzem Wszyscy wiedzą Na wojnie Bliskość Trawa Anioły w bieli Zimowi bracia Nie warto
Historia opowiedziana w tym filmie jest tak nieprawdopodobna, że aż prawdziwa. W latach 70. pierwszy czarnoskóry policjant w Colorado postanowił zinfiltrować organizację Ku Klux Klan, podszywając się przez telefon za białego Amerykanina. Razem z kolegą, który spotykał się z członkami osobiście, zdemaskowali członków społeczności oraz ich plany. Spike Lee używa tej historii jako pretekstu do... Czytaj dalej →
Międzynarodowa koprodukcja z udziałem Polski, oparta na książce Ryszarda Kapuścińskiego pod tym samym tytułem. Film częściowo zrealizowany jako fabularyzowana animacja, częściowo – dokument w formie rozmów z jej bohaterami. Twórcy płynnie przeskakują pomiędzy dwoma gatunkami, tworząc spójną, fascynująca opowieść o reporterze w piekle wojny domowej, przyglądającym się rozpadającemu się krajowi. Kapuściński zjawia się w Angoli... Czytaj dalej →
Gdyby ktoś zabrał film chińskiego twórcy z powrotem do montażowni i okroił jakieś pół godziny, Zhangke miałby na koncie kolejne arcydzieło. A tak, Najczystszy jest popiół jest dziełem poprawnym, interesującym, momentami świetnym, ale w ogólnym rozrachunku nużącym i pozostawiającym spory niedosyt. Historię związku pomiędzy Qiao (Tao Zhao) i Binem (Fan Liao) oglądamy na przestrzeni niemal... Czytaj dalej →
Jeżeli w ciągu pierwszego weekendu nie udało Wam się obejrzeć najciekawszych filmów Nowych Horyzontyów, na pewno uda się to w tym tygodniu. Polecam dziś kilka wspaniałych tytułów z Cannes oraz hity mijającego sezonu, które trzeba zobaczyć w poniedziałek 30 lipca. PS. Grafiki oparte są na wspaniałych plakatach 18. MFF Nowe Horyzonty. Trzeba Jeszcze dzień życia... Czytaj dalej →
Skandalista Lars von Trier powrócił do Cannes na „warunkowym”. Dwu i pół godzinna historia seryjnego mordercy, który w pięciu częściach i epilogu opowiada nam o swoich zabójstwach, podzieliła publiczność. Podczas premierowego pokazu wielu widzów opuściło salę. Ci, którzy zostali, nagrodzili twórców Domu, który zbudował Jack długą owacją. Tych pierwszych jestem w stanie zrozumieć. Sceny mordowania... Czytaj dalej →
Nie mówiąc nic nikomu francuski mistrz kontrowersji Gaspar Noé zrealizował kolejny film. I naprawdę trudno powiedzieć, że jakoś się zmienił. Climax ma wszystkie wyznaczniki jego stylu. Wirującą kamerę, oglądającą bohaterów z przeróżnych kątów. Skąpane w neonowym świetle korytarze. Długie, popisowe ujęcia z wieloma bohaterami na planie. Pulsującą, zadziorną muzykę house. Seks, przemoc i śmierć dopełniają... Czytaj dalej →
Francuskie filmy w selekcji konkursowej Cannes zawsze podejmowane są przez dziennikarzy z rezerwą i tym razem była ona usprawiedliwiona. Honoré przygotował swoisty sequel do 120 uderzeń serca, prezentowanego w ubiegłym roku w tej samej sekcji. Ba, jego bohater nawet w pewnym momencie wybiera się na spotkanie organizacji ACT UP. Akcja rozgrywa się w środowisku homoseksualistów... Czytaj dalej →
Oto kolejny poradnik, który filmy trzeba oglądać, a które można podczas 18. MFF Nowe Horyzonty. Dziś służę pomocą przy planowaniu seansów na niedzielę 29. lipca. Trzeba Lato Kafarnaum Dowłatow Jeszcze dzień życia Nie jestem czarownicą Siedzący słoń Można Świnia Dom nad morzem Najczystszy jest popiół Dom, który zbudował Jack
Gatunek filmów survival rządzi się swoimi prawami. Oto człowiek staje oko w oko z naturą i stara się przetrwać to nierówne spotkanie. Kilka lat temu Robert Redford sam na sam siłował się z potęgą oceanu we Wszystko stracone. W Arktyce wymieniono wodę w stanie płynnym na wieczną zmarzlinę, a Roberta zastąpił młodszy, ale równie doskonale przygotowany... Czytaj dalej →
Wiele elementów Dogmana może sprawić, że film będzie wydawał się odstręczający. Surowa rzeczywistość przedstawiona na ekranie, smutne i zmęczone życiem twarze, wszechobecne poczucie porażki i degrengolady. Włoska prowincja, podupadające miasteczko z obskurnym budynkami oraz mieszkańcami, wśród których dominuje starsze pokolenie i dzieci. Ktokolwiek z jakimiś perspektywami, kto mógł znaleźć gdzieś pracę – wyjechał. Zostali „lokalsi”,... Czytaj dalej →
Panahi od kilkunastu lat ma zakaz opuszczania Iranu i realizowania filmów, ale ten ostatni zakaz udaje mu się jakoś omijać. Ostatnie jego produkcje starają się obejść cenzurę pod pozorem, że nie są kinem (słynny To nie jest film, przemycony do Cannes kilka lat temu). Reżyser w Trzech twarzach nie skupia się tym razem na sobie, jako... Czytaj dalej →
Francuski reżyser Romain Gavras, syn słynnego Costy, znany jest przede wszystkim z szokujących, wizualnie dopracowanych teledysków dla artystów takich jak M.I.A, Justice czy Jamie XX. Jego drugi film pełnometrażowy jest na pozór kolejną gangsterską opowieścią, ale twórca sprytnie wywraca przyzwyczajenia widza do góry nogami, żeniąc heist movie ze światem prosto z wczesnych produkcji Guy’a Ritchie.... Czytaj dalej →
Zanim wstaniecie wcześnie rano i na łeb na szyję będziecie zamawiać bilety i tracić punkty na karnecie, sprawdźcie czego unikać, a co koniecznie zobaczć trzeciego dnia 18. Festiwalu Filmowego Nowe Horyzonty we Wrocławiu. 28 lipca, sobota Trzeba Płomienie Mektub. Moja miłość: pieśń pierwsza The Rider Dogman Twarze, plaże Lato Kafarnaum Dowłatow Thelma Climax The Square... Czytaj dalej →
Mistrz slow cinema, stały bywalec Nowych Horyzontów, powraca z czterogodzinnym anty-musicalem odwołującym się tym razem wprost do mrocznej historii swojego narodu. Ten czarno-biały film, w którym postacie śpiewają do siebie a capella początkowo może zirytować nawet największych zwolenników „La Lav Diaza”. Po bliższym przyjrzeniu się Sezonowi diabła łatwo zauważyć niezwykłą konsekwencję, z jaką twórca podchodzi do... Czytaj dalej →
Blog na WordPress.com. Autor motywu: Anders Noren.
